Urząd Miejski w Brodnicy - portal.brodnica.pl

Trudno wyobrazić sobie kino europejskie bez włoskich produkcji. Kino włoskie było inspiracją dla Hollywood. Kiedy USA rozwinęło swój przemysł filmowy na tyle, że już nikt nie był w stanie go doścignąć, a Francja dokonała swojego ekranowego samobójstwa, skupiając się jedynie na filmie "teatralnym", na ratunek przyszło kino włoskie. Reakcją na nadmiar teatru w kinie była szkoła włoskich monumentalistów. Ich zamiłowaniem były ogromne, spektakularne wydarzenia. To oni jako pierwsi odważyli się wyjść z zamkniętych, klaustrofobicznych pomieszczeń oraz małych planów i zaczęli kręcić w plenerze. To właśnie we Włoszech swój początek miało kino autorskie, neorealizm czy kino komediowe. Nazwiska takie jak Fellini, Visconti, Rossellini, Pasolini czy Bertolucci na zawsze zapisały się w historii światowej kinematografii.
Klasyki kina włoskiego opowiadają piękne, ale i trudne historie. Wzruszają, zmuszają do myślenia, przenoszą w inną rzeczywistość, niekiedy pozwalają marzyć. Okres powojenny można nazwać drugą "belle époque" kina włoskiego. Narodził się wówczas nurt nazywany neorealizmem. Filmowcy postanowili, idąc tropem rosyjskich dokumentalistów, zagłębić się w otaczającą ich rzeczywistość. Filmy neorealistyczne odnosiły się do codzienności. Na ekranie pokazywano ludzi i ich uczucia oraz wrażliwość na krzywdę. Oprócz tego neorealizm konfrontował widza z wszechobecną, powojenna nędzą. Klasycznym przykładem neorealizmu w kinie włoskim jest film otwierający przegląd, „ZŁODZIEJE ROWERÓW”.

3 WRZEŚNIA, GODZ. 18:00 - „ZŁODZIEJE ROWERÓW” (1948), 90 min.
Antonio Ricci, mieszkaniec Rzymu, dostaje pracę przy rozwieszaniu plakatów na mieście. Do wykonywania tego zadania musi mieć jednak rower. Wraz z żoną Marią wykupuje z lombardu swój wcześniej zastawiony pojazd. Już pierwszego dnia pracy Antonio pada ofiarą tytułowych złodziei rowerów. Mężczyzna robi wszystko, żeby odnaleźć skradziony bicykl i jak najszybciej wrócić do pracy.
“Złodzieje rowerów”, w reż. Vittorio De Sici, to film prosty i nieskomplikowany, a jednocześnie tak bardzo prawdziwy. Wciąga widza, momentami wzrusza i wywołuje przeróżne emocje. De Sica wspaniale uchwycił i oddał klimat powojennych Włoch oraz trudy ówczesnego życia.
W 1950 roku film został nagrodzony Złotym Globem za najlepszy film zagraniczny oraz nagrodą specjalną na Oscarach za “najlepszy obcojęzyczny film zaprezentowany amerykańskiej publiczności w 1949 roku”.

3 WRZEŚNIA, GODZ. 20:00 - „LA STRADA” (1954), 90 min.
Dramat “La Strada” Federico Felliniego jest uznawany za jedno z największych dzieł filmowych reżysera. Opowiada historię Gelsominy (Giuliatta Masina) i Zampano (Anthony Quinn), wędrownych artystów cyrkowych, których łączy specyficzna i trudna do zdefiniowania więź.
“La Strada” to bardzo emocjonalny film, który opowiada o miłości, cierpieniu, braku umiejętności wyrażania uczuć i o przemijaniu. Piękne czarno-białe zdjęcia i pełna emocji muzyka Nino Roty sprawiają, że film wzrusza i chwyta za serce.

4 WRZEŚNIA, GODZ. 17:00 - „LA DOLCE VITA” (1960), 170 min.
„Mówią, że świat jest piękny, ale jak może być piękny, skoro wystarczy nacisnąć jeden guzik i wszystko zamienia się w chaos” – mówi jeden z bohaterów „SŁODKIEGO ŻYCIA”. Dzieło Felliniego to drobiazgowe i pesymistyczne studium owego chaosu, które można nazwać piekłem ludzkiej egzystencji.
„Słodkie życie”, zrealizowane przez Federico Felliniego, w 1960 roku, tuż po pojawieniu się na dużym ekranie zdobyło niesłychany rozgłos, między innymi dzięki piętnu skandalu. Reżysera posądzano o najgorsze skłonności – zdecydował się bowiem pokazać świat elit w najgorszym świetle. “Słodkie życie” (“La Dolce Vita”) opowiada o dziennikarzu Marcello (Marcello Mastroianni), narcystycznym playboyu, który pracuje dla gazety plotkarskiej. Ta praca nie jest spełnieniem jego marzeń ani ambicji, ale pozwala mu na życie na wysokim poziomie, na poznawanie ważnych osobistości, na bycie kimś ważnym. “La Dolce Vita” obrazuje kilka dni z życia Marcello. Towarzyszymy mu m.in. w pracy, w spotkaniach czy w wystawnych przyjęciach i z każdą kolejną minutą odkrywamy, czym tak naprawdę jest ta tytułowa “dolce vita“.
Film “La Dolce Vita” zdobył wiele ważnych nagród i nominacji. Dostał m.in. Oscara za najlepsze kostiumy i Złotą Palmę za najlepszy film. Najbardziej kultową sceną z filmu (znaną nawet tym, którzy go nie oglądali) jest oczywiście scena w Fontannie Di Trevi z Anitą Ekberg, która wcieliła się w postać Sylvii, amerykańskiej gwiazdy.

4 WRZEŚNIA, GODZ. 20:00 - „CINEMA PARADISO” (1988) 120 min.
"Cinema Paradiso", to zdecydowanie jeden z piękniejszych filmów Giuseppe Tornatore. Film opowiada historię małego chłopca Salvatore, który każdą wolną chwilę spędza w miejscowym kinie. Mały Toto zaprzyjaźnia się z kinooperatorem Alfredo, który wprowadza go w magiczny świat kina. Po latach nieobecności Salvatore, już jako znany reżyser, wraca na Sycylię do swojego rodzinnego miasteczka, powraca pamięcią do czasów dzieciństwa i przywołuje wspomnienia związane z kinem Paradiso.
Piękne widoki i historie miłosne mieszają się tutaj ze sobą i zapraszają do świata, gdzie nic złego nie może się wydarzyć.
“Cinema Paradiso” to wzruszająca opowieść o magii kina, o przyjaźni, o marzeniach i ich spełnieniu. Film Tornatore zdobył kilkanaście nagród m. in. Oscara za najlepszy film nieanglojęzyczny oraz Złoty Glob za najlepszy film zagraniczny. Piękną i nostalgiczną muzykę do filmu skomponował wspaniały Ennio Morricone, a zdjęcia były kręcone na Sycylii.